Gedachten en momentum

Iets waar ik me steeds meer van bewust ben is het momentum van mijn gedachten. (Wat momentum is? De versnelling of acceleratie van iets.)

Ken je dat, dat je aan iets denkt, ergens over piekert, en dat je steeds meer verstrikt lijkt te zitten in een stroom van negatieve gedachten en zorgen. Je denkt honderden scenario’s uit, die goddank nooit op die manier zullen uitspelen, maar je voelt je steeds rotter en bezorgder. Je voelt allerlei emoties die je niet wilt voelen en voor je het weet lijkt je dag een opstapeling van vervelende gebeurtenissen te worden. Het is weer zo’n dag. Alles zit tegen.

Momentum dus…

Gelukkig kun je zoiets ook stoppen. Als je er maar snel genoeg bij bent.

Als ik merk dat er een hardnekkige gedachte door mijn hoofd spookt, en ik ben nog niet al te ver de verkeerde kant op aan het piekeren zodat ik met een donker gevoel de dag door zal hobbelen, dan zoek ik afleiding. Iets wat ik leuk vind. Gamen, puzzelen, serie kijken…

Als die donkere wolk er al zit, is er gelukkig altijd wel iets dat me kan afleiden. Soms is het een video van Michael McIntyre, Jochem Myjer of Ronald Goedemondt. (Wat een heerlijke malloten)

Of ik denk aan dingen waar ik blij en/of dankbaar voor ben. Omdat mijn gedachten dan nog steeds de neiging hebben om af te dwalen in de richting die ik niet wil, is het handig om dat soort leuke dingen op te schrijven. Hierdoor focus ik mijn gedachten de richting op die ik wil. Mijn graadmeter is mijn gevoel. Altijd. Als iets niet goed voelt en zorgt voor onrust, verdriet, boosheid, etc, probeer ik afleiding te zoeken. En als dat niet lukt meditatie en in het ergste geval kan ik maar beter een tukkie gaan doen.

Wist je dat als je een gedachte 17 seconden volhoudt een soortgelijke gedachte zich erbij voegt. Na 38 seconden weer en ga zo maar verder. Als je dat weet, ga je toch zorgvuldiger om met je hersenspinsels zou je zeggen. Maar gelukkig zijn we allemaal maar mens. En we denken wat af met z’n allen.

Het is niet altijd makkelijk je gedachten van een negatief punt af te leiden. Ik merk namelijk dat het soms eigenwijs weer in mijn hoofd opplopt. (dan heeft het namelijk al lekker wat momentum opgebouwd)

Toch lukt het me steeds vaker om iets te vinden om me af te leiden. (echt: Oefening baart kunst!) De gedachte aan de liefde voor en van vriendlief, of voor mijn kinderen toen ze nog heel klein en knuffelbaar waren. Nu zijn het pubers en tja… pubers… hmm.. gepuber kan ook voor best wel wat irritatie zorgen. Op zo’n pubermoment helpt het dan ook om aan die kleine frummels van toen te denken. Mijn irritatie zakt en ik voel die oude verliefdheid weer in alle hevigheid terugkomen. Grappig genoeg zakt dan ook vaak hun pubergedrag. Geloof me als ik zeg dat het aantal ruzies in huis sterk is gedaald en bijna tot nul is teruggebracht.

Liefde is zoiets moois.

Nog zo’n mooie is de liefde voor mijn katten. Ik heb een eigenwijze schildpad poes die me doet glimlachen. Ze is geen knuffelkat. Ze heeft haar eigen aparte en soms venijnige manier van communiceren. Maar kan ook heel lief zijn. Mijn rode jeweetwel kater is een heel ander verhaal. Zoveel liefde in dat lompe aandacht vragende rode lijf. Vaak komt hij op mijn buik of schoot liggen en heft zijn koppie voor een kus en tikt mijn gezicht aan met zijn pootje als ik niet snel genoeg reageer. Hij ligt vaak vol overgave op zijn rug in mijn armen met zijn koppie vlak bij mijn gezicht. Alle shit stroomt zo weg uit mijn hoofd.

Vroeger was het mijn hond. Mijn prachtige lieve bouvier Wendy. Ze kwam uit het asiel. Haar liefde heeft me door zoveel donkere dagen heen geholpen. Wat was ze lief. Ze was mijn maatje. Wist vaak precies wat en hoe ik me voelde. Onze energieën waren helemaal op elkaar afgestemd. Als ik het even niet trok was ze om me te helpen op haar manier. En andersom was ik er voor haar. Ik liep vaak uren rond in een natuurgebied in de buurt. Wandelen… nog zo’n mooie om je hoofd leeg te maken terwijl je geniet van de schoonheid van de natuur.

En zo zijn er nog veel meer dingen…

Nu ik bewust ben van het momentum van gedachten ben ik eigenlijk een stuk vrolijker en onbezorgder. Zelfs in deze tijden. Ik kies ervoor om blij te zijn. Ik kies ervoor om het naar mijn zin te hebben. Ik gebruik mijn emoties als een indicator, een kompas. Het leven is zoveel fijner en makkelijker als je het van de zonnige kant kan bekijken. En ik ben me bewust dat het leven NU is. Niet gisteren, niet straks… NU. Wat kies jij nu?

Met dank aan de boeken en vele online sessies van Esther, Jerry en Abraham Hicks. Veel hiervan is ook op Youtube te vinden.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.