Ghost – heling 3.0

Ghost – 17 april AHOY Rotterdam

Voor velen een heerlijke avond uit na het twee jaar zonder concerten te hebben moeten stellen. Voor mij was het echter zelfs zoveel meer.

So what, zou je denken… Wat kan het meer zijn dan een concert. Maar naar het concert gaan van Ghost in Ahoy was een doel die ik had gesteld. En ik wilde niet op de tribune zitten, ik wilde met mijn snufferd vooraan staan! Niet alleen voor mezelf, maar ook voor mijn dochter, die net als ik gek is van concerten bezoeken. Ik wilde nieuwe geweldig leuke herinneringen maken en de laatste paar jaar achter me laten.

Wie mij een beetje kent, weet dat het in oktober 2018 niet zo goed met me ging. (Understatement) Ik ben vervolgens na een vernietigende diagnose/prognose door de reumatoloog in januari 2019, die aangaf dat ik er maar mee moest leren leven, op zoek gegaan naar een manier waarop ik mijn leven terug kon krijgen. Want mijn leven liggend slijten op de bank wilde ik niet. Ik wilde niet dat mijn kinderen hun moeder als een zieke vermoeide vrouw zouden herinneren. Ik wilde leven, genieten! Ik wilde dingen zien, meemaken!

Mijn quest leidde me naar binnen. Ik zonderde me af, ging lezen, luisteren en kijken naar mensen die dit pad al bewandeld hadden. Ik paste hun adviezen toe. Ik ging mediteren. Soms wel anderhalf tot twee uur. Ik deed aan zelfhypnose. Schreef intenties. Bracht mijn vibratie stukje bij beetje omhoog. Langzaam maar zeker kreeg ik meer energie en minder pijn, kon ik langer lopen. Ik weet nog dat ik voor het eerst mijn dochter weer zelf naar dansles kon rijden. Dat was mijn eerste mijlpaal. Gehuild heb ik. En zo had ik er wel een aantal. Niet zo groot als die eerste, maar toch. En een erg grote mijlpaal was de autorit van Duitsland naar huis in november vorig jaar. (Ik heb hier eerder over geschreven in mijn blog Bizarre autorit. )

Maar goed: Ghost!

Dit is toch wel één van mijn favoriete bands. En wel om een aantal redenen. Als kunstenaar, schrijfster en organisator heb ik heel veel bewondering en respect voor zanger en creator Tobias Forge. Hij doet gewoon in het groot wat ik ook zou willen doen (en zelfs een beetje op veel kleinere schaal heb gedaan tijdens mijn boekpresentaties.) Het is theater gecombineerd met muziek en tussendoor wordt alles aan elkaar geweven door de verhaallijn door te trekken in video clips met gebruik van de verschillende theatrale personages, die hij grotendeels zelf vertolkt. In ieder geval snap ik zijn drive om alles tot in de puntjes uit te (laten) werken zoals hij het in zijn hoofd heeft zitten. En dat doet hij erg goed. Heerlijk! Ik hou ervan!

Nu ben ik ook een groot aanhanger van Kwantum Mechanica. (Quantum Phsyics)  Het gebruik van vibraties en bewust manifesteren. In mijn hoofd was ik dus allang begonnen met de voorbereidingen. Lang verhaal kort: je droombeeld visualiseren met de juiste emotie erbij. Hoe voelt het om daar te staan? Hoe voelt het om de band te zien optreden en op te gaan in- en overspoeld worden door de muziek? Wekenlang keek en luisterde ik Ghost terwijl ik in gedachten bij het concert aanwezig was. Ik wist dat ik daar uiteindelijk zou staan. Dat ik een geweldige avond zou hebben! Ik heb ook wekenlang mijn facebook gespamd met videoclips van de band. Wie het niet aanstond kon lekker door scrollen, dit was voor mij. (De Amerikaanse shows ken ik inmiddels al helemaal uit mijn hoofd.)

De avond zelf begon al goed toen we, voordat we naar binnen gingen, lieve vrienden tegenkwamen en even konden knuffelen nadat we elkaar lang niet gezien hadden. Toen naar binnen, shirt kopen voor dochterlief en nog even snel naar het toilet. Daarna de zaal in. Het eerste bandje was al begonnen en mijn voeten brandden. Dat beloofde niet veel goeds. Ik moest tenslotte nog een paar uur…

Schuin achter het rolstoelpodium ging ik tegen de muur zitten. Eigenlijk baalde ik een beetje. Geen zitplaatsen beneden…Maar na een paar minuten drong het tot me door dat de zaal steeds voller zou lopen. Als ik nog een goede plek wilde, zou ik daar op nu achteraan moeten. Ik was vastbesloten met dochterlief vooraan te gaan staan. Ze is nog kleiner dan ik en het risico dat je het hele optreden tegen iemands achterhoofd zou moeten aankijken is dan erg aanwezig. Gelukkig vond ik een plek links voor het podium waar dochterlief zelfs iets hoger kon staan. Zo had ze goed zicht op de bands op het podium.

Mijn voeten en knieën begonnen echter weer ernstig te zeuren en het was nog geen zeven uur. Ghost zou pas over 2 uur beginnen. Vastbesloten herpakte ik mezelf. Dit had ik eerder gedaan. (de rit naar Duitsland en terug) Dit kon ik. Ik had hier jaren naar toe gewerkt. Mijn plan was om hier te gaan genieten en ik was niet van plan door wat dan ook de boel te laten verzieken. Zelfs niet door mijn eigen lijf. Mindset is alles. In plaats van me op de pijn te focussen concentreerde ik me op de band s op het podium en wat komen ging. Ondertussen appte ik met een lieve vriendin die helaas niet verder naar voren kon komen. Zuslief stond helemaal aan de andere kant van de zaal en waar de anderen waren wist ik niet.

Dochterlief had twee weken terug haar enkel verzwikt. Ondanks dat hij was ingetaped begon ook haar pootje te protesteren Lekker stel bij elkaar, he? Gelukkig mocht ze tussen twee hele lieve dames in tegen het dranghek aan leunen. Wat zorgde voor nog beter uitzicht op het podium! Win-win.

21.00 uur geweest… Eindelijk. Impera klinkt door de boxen. Het gordijn valt en het openingsnummer Kaiserion start. Er is alleen nog Ghost, anderhalf uur lang. De band waar ik maanden naar heb uitgekeken. De rest van de wereld bestaat even niet meer. En we hebben genoten!

Mensen, ik heb vier uur op mijn voeten gestaan!
Met onze snufferd vlak voor het podium! Iets dat ik drie jaar geleden niet eens durfde te dromen is uitgekomen. Weer vooraan bij het podium. En oogcontact met Papa IV. Zo dichtbij stonden we. Mijn avond kon echt niet meer stuk!

De dag erna had ik een vreemd gevoel over me. Ik kon het niet direct plaatsen. Tot vanmorgen. Het drong tot me door waarom ik me zo voelde. Dankbaarheid en verdriet waren op een vreemde manier met elkaar vermengd. Het was me gelukt! Ik had de prognose van de arts ver achter me gelaten. Ik heb die vermoeide en zieke vrouw achter me gelaten en leef. Ik geniet. Maak uitstapjes met de kinderen en de liefde van mijn leven. Ik kan stukken rijden. Ja soms word ik terug gefloten, en dat is oké. Het betekent alleen dat ik me te druk maak of te veel hooi op mijn vork heb genomen.

Deze avond heeft me in ieder geval weer een level hoger gebracht. En ik kan niet in woorden weergeven hoe geweldig goed dat voelt.

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.