Bizarre autorit – ook een wonder?

Ik wil even iets met jullie delen. Ondanks dat ik al heel ver was met het helen van mijn lichaam, waren er toch nog steeds dingen die aangepakt moesten worden. Het grootste probleem bleef de pijn in mijn voeten. Ik spreek in de verleden tijd omdat ik gisteren zo’n grote sprong heb gemaakt dat ik eigenlijk juichend uit de auto wilde springen nadat ik hem thuis voor de deur had geparkeerd na een rit van bijna 4 uur. Nu gaat dat niet echt soepel uit een Nissan Micra, maar de vreugde en dankbaarheid waren er niet minder om.

Tot voor gisteren was het voor mij echt niet mogelijk om lange ritten te rijden, omdat de pijn in mijn voeten, benen en knieën ervoor zorgde dat ik altijd weer uitgeput en tja, toch vol pijn plat moest op de bank. Sinds de heer De Haas mijn rug weer recht had gezet ging het al stukken beter, maar die voeten: het bleef mijn zwakke punt. Nu moest dochterlief gisteren wedstrijd dansen in Bonn, Duitsland. Het was allemaal al zo lang geleden en ze wilde dit echt graag. De laatste wedstrijd was in 2018. Dit was de eerste keer sinds de lockdowns.

Ondanks alle restricties maakte ik me niet druk. Het zou allemaal goed komen. Bonn is een autorit van minstens drie uur. Opstaan om 4.00 uur en vertrek om 5.00 uur. Ik was ’s ochtends dus niet echt fit, maar ik had aangegeven het eerste stuk te rijden omdat vriendlief een zeer heftige knie blessure had. Na 1,5 uur wisselden we, maar dat bleek toch te veel voor hem. Ik maakte me nog steeds niet druk en nam me voor ook na de wedstrijden naar huis te rijden en liet het los. Dochterlief was belangrijker op dat moment. Eerst maar zorgen dat zij onbezorgd kon dansen. En dat deed ze. Met een gekneusde teen sleepte ze toch even 6 medailles binnen.

Na de prijs uitreikingen en nadat ze was omgekleed gingen we naar huis. En ja hoor, na een uur rijden begon de pijn weer op te komen. Ik kon echter nu niet stoppen. Ik zette mijn adem goed, ging in gedachten naar mijn hart en zond liefde en dankbaarheid naar mijn voeten en de rest van het universum. Ik groette en dankte de zon voor haar steun en kracht en besloot dat ik geen last had en de volledige rit zonder problemen zou kunnen afronden. Ik genoot van de zonnestralen op mijn gezicht en reed vrolijk naar huis. Normaal gesproken zou ik na thuiskomst volledig afgebrand de bank opkruipen met een pijnstiller en zeker een dag moeten bijtanken. Die laatste heb ik wel genomen, maar dat was meer vanwege spierpijn. Mijn lijf had een zware taak geleverd en was wat mij betreft meer dan geslaagd voor de test. Thuis ruimde ik nog even de tassen uit en zakte met een bord eten dankbaar voor de tv voor de eerste aflevering van seizoen 2 van Another Life. Ik besef nu meer en meer dat een goede mindset en een vastbeslotenheid heel veel daadkracht met zich meebrengt. Iets dat ik in maanden niet voor elkaar kreeg lukte nu wel omdat ik niet anders kon. Ik moest. .

Zie ook mijn blog https://www.shirley-ann.nl/wonderen-bestaan/

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.