50 plus? Wat ben je dan?

Ik ben al een tijdje 50 PLus. Het drong echter pas echt tot me door toen mijn jongste zusje ook 50 werd. Waus! Nu zijn we allemaal over de hill!

Inmiddels word ik over een ruime week alweer 55 jaar ! Bizar! Ik kan me herinneren dat ik 30 al oud vond! Er bestaan 50 plus woningen. Vroeger dacht ik: die zijn voor oude mensen. Aanleunwoningen… Alsof je dan al af geserveerd bent… Ga weg zeg! Ik voel me nu zelfs jonger, gezonder, fitter en blijer dan ooit! Ik durf zelfs te zeggen dat ik oprecht gelukkig ben. Het had wel wat voeten in de aarde. 4,5 jaar geleden, einde september 2018 kon je me bijna een bejaardenhuis inschuiven… het leek het begin van het einde. Het ging toen namelijk niet zo goed.

Maandag 1 oktober 2018 begon het. Heftige buikpijnen. Ik wist neit meer hoe ik moest zitten staan of liggen. Die week bereikte ik voor mijn gevoel mijn grootste dieptepunt en tegelijkertijd bleek dat dit het het beste was dat me is overkomen. Ik heb dit wel vaker geroepen, en ik blijf erbij. Dit dwong me namelijk het roer compleet om te gooien. Mijn batterij was inmiddels hartstikke leeg en mijn lichaam was ermee gekapt. Ik kon niet meer. Ik was net zo’n speelgoedkonijn van de reclame. 7 oktober 2018 kwam ik in het ziekenhuis terecht met een ernstige darmontsteking. Ik herstelde daarvan, maar mijn lijf was echt op. De prognose in januari kwam dan ook oorverdovend binnen. Er was niets aan te doen. Leer er maar mee leven. Alles in mijn wezen kwam hier echter tegen in opstand.

Ik kan nog steeds niet uitleggen wat het met je doet als een arts, iemand met autoriteit, tegen je zegt: leer er maar mee leven, terwijl je altijd vol in het het leven hebt gestaan en bijna van de één op de andere dag het einde van de straat niet eens haalt. Dat je geen aanraking meer kan verdragen. Of hoe het aanvoelt als al je zenuwen in brand lijken te staan en je lichaam lijkt te schreeuwen om hulp en geen enkele pijnstiller helpt.

Ik heb het ook niet gedaan. Ik ben niet dingen uit gaan leggen. In plaats daarvan trok ik me steeds verder terug en keerde als het ware naar binnen. Ik ging niet uit of naar vrienden. Uitzondering was een concert van mijn favoriete band. Alles wat ik deed sloeg een gat in mijn reserves. Thuis blijven was dan ook de makkelijkste optie, want ik hoefde niets uit te leggen. Aan niemand. Geen goed bedoelde adviezen die ik niet wilde opvolgen en ga zo maar door.
De pandemie en lockdown gaven mij meer vrijheid om zonder excuus op mezelf te zijn en te onderzoeken hoe IK beter en gezonder kon worden. Want ik wilde beslist niet dat mijn kinderen mij zouden herinneren als een ziekelijke vermoeide moeder. Ik wilde dat doen zonder bemoeienis van buitenaf. Dit is me niet door iedereen in dank afgenomen. En dat mag. Tenslotte had ik afscheid genomen van die zieke vermoeide persoon die ik niet meer wilde zijn. Niet iedereen wilde de nieuwe Shirley leren kennen.

Ik besef nu dat ik dit eerder heb meegemaakt. Meerdere keren zelfs. In verschillende vormen. Blijkbaar ben ik erg hardleers. Er waren momenten dat ik dacht, oké, nu moet ik kiezen: Doen wat mensen willen dat ik doe. Wat er van me verwacht wordt, dus terug naar de oude Shirley, of ik ga door, voor mezelf. Voor een beter leuker, fitter, gezonder leven… Ik koos bij ieder kruispunt voor mezelf, ondanks dat dit kon betekenen dat mensen boos zouden worden, verwijten konden maken. Het was soms best eng. Ik kreeg soms zelfs buikpijn als ik me druk maakte. Die buikpijn zorgde er echter voor dat ik nog sterker voor mezelf ging kiezen. Ik wilde niet meer terug naar af.

Deze best pittige reis van nu ruim 4,5 jaar heeft mij echter zoveel kennis en inzichten verschaft dat de Shirley-Ann van voor 2018 gewoonweg niet meer bestaat. Sterker nog: Niet meer KAN bestaan. Ik ben momenteel fysiek en mentaal sterker dan ooit. Ik ben onafhankelijker en heb veel meer lef. IK heb zoveel onzekerheden achter me gelaten, zoveel angsten overwonnen, zelfs moeten overwinnen, om te kunnen komen waar ik nu ben.

Als klap op de vuurpijl heb ik in februari 2023 eindelijk een Ayuasca ceremonie gedaan. Ik heb hier zoveel liefde ervaren. Gewoon onvoorwaardelijke pure liefde en zorgzaamheid. Van moeder Ayauasca en de begeleiding. Ik heb zeker 20 minuten gejankt. Gesnikt heb ik. Niet normaal. Het verdriet kwam uit mijn tenen. Al mijn in 54 jaar opgebouwde verdriet werd eruit getrokken. Ineens kreeg ik meer lucht! Ik kreeg hier ook belangrijke inzichten. Ik hoef niet meer alles alleen te doen, de sterkste te zijn en niet ieders leed met me mee te torsen. Ik hoef dat niet voor een ander op te lossen. Iedereen mag dit zelf doen. En of ze dit zelf gaan doen, mogen ze zelf bepalen. Er werd een zware steen van mijn schouders en nek gelift. En tijdens de ceremonie besefte ik meer dan ooit dat ik het gezelschap van mijn honden miste. Er was al 20 jaar geen hond meer in mijn leven. Vriendlief wuifde mijn laatste twijfels weg en een dag later had ik een afspraak om bij een pup te gaan kijken.

Ik ben zo dankbaar voor mijn leven. Voor de ervaringen die mij hebben gevormd. Voor de mensen die ik al jaren ken en de mensen die ik heb ontmoet en nog ga ontmoeten De reis is zo mooi en waardevol. Ik durf dat te zeggen ondanks alles wat ik heb meegemaakt, want het heeft me gevormd tot wie ik nu ben. Ik hoef me niet meer te verstoppen, maar durf mezelf te zijn en dit ook uit te spreken, wat een ander er ook van denkt. Ik ben dankbaar voor de liefde om me heen, en dat ik heb ontdekt wat echt belangrijk is: Dat is niet de benen uit mijn reet rennen voor degenen die zich gekwetst kunnen voelen, boos kunnen worden of me anders verwijten maken, maar goed voor mezelf zorgen. Luisteren naar mijn lichaam. Het is mijn avatar. Ik heb dit geschapen. Ze heeft me keer op keer laten weten als het niet goed ging en omdat ik niet goed luisterde werd ik onderuit gehaald.

Ik geloof, nee, ik weet dat we meer zijn dan alleen dit fysieke lichaam. Ik weet dat we meerdere levens leiden waarin we ons focussen op de dingen die we in dat leven willen ervaren. Wat wil ik NU ervaren? Dat is liefde, overvloed, blijdschap. Ik wil genieten. Zoveel mogelijk! Maar ik wil ook volledig mezelf zijn met al mijn eigenaardigheden. (erg leuk woord: eigen-aardigheden!) …mezelf en mijn leven niet al te serieus nemen. Ik ben ook van mening dat dit het beste is wat je kunt doen: Zoveel mogelijk genieten van alles wat het leven te bieden heeft, van de dingen die je lekker vindt(Chocolade, Chilichips of een heerlijke maaltijd) genieten van het gezelschap van vrienden, familie en collega’s. Zoveel mogelijk lachen met elkaar.
.
Tenslotte dit: ik ben de belangrijkste persoon in mijn leven, net als jij de belangrijkste persoon bent in jouw leven
Dus: Geniet! Kies voor jou, en de rest valt dan vanzelf op zijn plek