Liefde voorbij het leven

Over vergeving geven en vergeving krijgen…

In mijn zoektocht naar een manier om mijn lichaam te kunnen genezen van de diagnose die in 2018 is gesteld stuitte ik op het wonderbaarlijke verhaal van Arts en Wetenschapper Dr. Joe Dispenza. Hij is te zien in de documentaire Heal op Netflix waarin hij vertelt wat hem is overkomen en hoe hij zichzelf heeft genezen van een gebroken rug. (meerdere wervels) Momenteel ben ik in een van zijn boeken aan het lezen. (Jij bent de Placebo) In dit boek wordt uitvoerig uit de doeken gedaan waartoe het menselijk lichaam in staat is en welke processen zich afspelen in het menselijk lichaam onder invloed van stress of gevoelens van welbehagen tot puur geluk. Het boek helpt mij begrijpen wat er zich tijdens mijn leven, in mijn lichaam heeft afgespeeld.

Wat er precies in mijn leven is gebeurd doet er nu verder niet meer toe, dat ligt in het verleden. Het had alleen mijn vader en mijzelf zover van elkaar verwijderd dat ik hem in de drie jaar voor zijn overlijden niet meer wilde zien en als we elkaar al spraken kregen we steevast ruzie. Ik ben jarenlang boos op hem geweest. En niet alleen op hem. Ik leefde een leven dat ik eigenlijk niet wilde leven en ging langzaam dood van binnen. Op een gegeven moment waren de stresshormonen het enige dat mij voortdreef en op de been hield. Ik was verslaafd aan die emoties en weigerde dit los te laten. Zelfs toen mijn oom belde dat mijn vader niet lang meer had.

Toch heb ik afscheid van mijn vader genomen. De aanleiding was eigenlijk dat mijn zus en moeder er doorheen zaten. En dan vooral mijn zus. Ik ging ernaar toe omdat ik er voor haar wilde zijn. Omdat ik mijn respect wilde tonen voor alles wat ze deed. Daar, ter plekke, liet ik me ompraten en bezocht mijn vader, die met zware medicatie in slaap werd gehouden omdat de pijn niet meer te verdragen viel. Ik liep zijn kamer in en schrok me kapot. Hij was er zo ernstig aan toe dat al mijn woede smolt als sneeuw voor de zon. Alles viel van me af. Dit lijden wenste ik niemand toe.

Als ik er nu op terug kijk, ben ik blij en intens dankbaar dat ik die dag afscheid van hem heb kunnen nemen. Ook vanwege het feit dat hij het vertikte om te gaan voordat hij mij had gezien. En hoe krachtig iemands wil kan zijn, zag ik daar te plekke gebeuren: Hij wist zich uit zijn slaap te worstelen omdat hij mijn stem hoorde. Ik zal je de verdere details besparen, het was een erg emotionele ervaring. Maar ook een helende ervaring.

Zoals mijn familie en mijn ex zeker wel hebben ervaren, had ik het temperament van mijn vader. Ik leek dan ook in vele opzichten op hem. Maar die ervaring aan zijn sterfbed zorgde ervoor dat ik besloot dat ik me niet meer wilde laten consumeren door zoveel boosheid. Het was het niet waard. Ze ker nu ik weet wat ik nu weet. Woede is een verwoestende emotie.

In mijn blog Een nieuw Boek vertelde ik al over de diagnose die mijn lichaam had gekregen: Fybrolmyalgie. De prognose was dat er niets aan te doen was en ik er maar mee moest leren leven. Dat accepteerde ik toen niet en zal ik ook nooit doen. De afgelopen twee jaar heb ik dan ook besteed  aan een zoektocht naar hoe ik mijn lichaam kon genezen. Diep van binnen wist ik al dat het lichaam een zelfhelend vermogen bezat. Alleen hoe ik dit moest doen was me een raadsel.

Maar ik zou hier weer uitkomen! Ik zou weer gezond en fit worden. Tenslotte had ik mezelf ooit ook (per ongeluk??) genezen van een ernstige allergie voor katten. Dat was namelijk voordat ik wist van Dr. Joe en Abraham Hicks.

Ik wilde en wil nog steeds dat mijn kinderen mij later zullen herinneren als een vrolijke, beetje gekke en energieke moeder. Geen jammerend hoopje ellende vol zelfmedelijden. (Thuis, want eenmaal buiten de deur, zorg ik er wel voor dat mensen weinig aan mij merken) Vorig jaar leek het er even op dat ik al flink aan de beterende hand was, maar helaas zakte ik weer terug. Soms leek het zelf dat ik weer helemaal terug bij af was. Ik probeerde op een rijtje te krijgen wat hier dan de oorzaak van zou kunnen zijn. Want als je op een gegeven moment je handen niet meer kan gebruiken van de pijn en je lichaam weer in een Fuck You, vandaag even niet staat is, wordt je wel wanhopig. Maar niet zo wanhopig dat ik het wil opgeven. Sterker nog: De wil om dit te doen word alleen maar groter. Accepteren doe ik het sowieso niet.

En nu weet ik dat ik ook de gestelde diagnose en prognose niet hoef te accepteren. IK ben namelijk de Placebo. Mijn denken is de Placebo. Mijn overtuigingen zijn de Placebo. Zeker omdat de klachten die ik heb, voortkomen door een verkeerde aansturing vanuit mijn hersenen. Ik weet nu dankzij de boeken van, en interviews met Dr. Joe Dispenza, hoe de processen in mijn lichaam en mijn hersenen verlopen.

De afgelopen twee jaar ben ik bezig geweest met een zoektocht naar de genezing van mijn de diagnose die mijn lichaam heeft gekregen. Bij deze zoektocht wilde ik puur mijn gevoel blijven volgen en nam afstand van mijn buitenwereld. Ik wilde niet dat iemand mij zou gaan vertellen dat dit niet zou kunnen. Ik wilde me focussen op wat belangrijk voor mij was: normaal kunnen functioneren zonder pijn en chronische vermoeidheid. Ik geloof ook heilig dat we allemaal geleid worden door een hoger iets. Noem het God, de Bron, een innerlijk weten. Het maakt niet zoveel uit. Het heeft mij in ieder geval stap voor stap geleid naar dit boek. Het was makkelijker geweest als iemand het mij twee jaar geleden in de schoot had geworpen, maar misschien was ik er toen nog niet aan toe.

Wat ik de afgelopen twee jaar wel heb geleerd is hoe belangrijk meditatie is. Voorheen gromde ik altijd dat ik het te druk had om te mediteren. Te druk om me te ontspannen? Werkelijk? Nu is het zelfs uitgegroeid tot een levensbehoefte. Ik begin iedere dag met een meditatie, anders sta ik niet op. En het liefst ’s avonds nog een keer.

Ik ben met mediteren begonnen in 2019. Voorzichtig aan met 10 minuten focus op een tikkende klok of het brommen van de koelkast. Dit heb ik gaandeweg uitgebouwd naar een half uur, totdat ik op het baanbrekende werk stuitte van Dr. Joe Dispenza. Ik begon interviews met hem te kijken en dan net zo vaak totdat zijn woorden goed tot me door waren gedrongen. De materie waar hij over sprak maakte me nieuwsgierig naar meer. Vooral omdat hij het een paar keer had over een Nederlandse vrouw die was genezen van kanker. Ik zocht op zijn naam in combinatie met Dutch en vond al snel de verklaringen van twee Nederlandse vrouwen: Anouk en Eefje. Hun video’s heb ik toegevoegd aan het artikel dat ik op deze website aan Dr. Joe Dispenza heb gewijd.

Vastberaden ben ik zijn meditaties gaan gebruiken. Niet alleen om contact te krijgen met mijn Gidsen, maar nu meer gericht op heling en pijnbestrijding. De meditaties gingen lekker totdat ik op een punt belande dat mijn lijf in opstand kwam. Ik wist dat ik door moest zetten, omdat dit bij het proces hoort. Ik was best aan het strijden. Wilde al een paar keer opgeven. Totdat ik mijn vader ‘hoorde’: “Laat maar los meissie…” ging het door mijn hoofd. Ik had zoiets van, wat? Pap? Ik zag zijn handen en zijn cowboy hoed. “Laat maar los, geef je over.” In deze meditatie waar ik me voor het eerst van hem bewust was tijdens het mediteren, liet hij me weten dat hij wist dat ik hem had vergeven en dat hij mij ook had vergeven. De tranen stroomden over mijn wangen. Het was heel mooi en hij was er om me te helpen los te laten. De rest van de meditatie heb ik huilend afgemaakt.

Ik was me vaker van zijn aanwezigheid bewust, maar niet zo intens als tijdens deze meditatie. De laatste tijd (hiervoor) merkte ik soms op dat hij bij me was na een meditatie. Dan gaf hij boodschappen door voor mijn moeder of mijn zus en nichtje, terwijl ik iedereen zat te appen. Ook toen mijn moeder naar het ziekenhuis moest voor de uitslag van een onderzoek. Hij liet weten erbij te zijn en dat ze zich niet druk moest maken.

Na die intense meditatie heb ik natuurlijk mijn moeder gebeld en mijn ervaring met haar besproken. Zij weet als geen ander wat er allemaal gebeurd is. Het was fijn dit met haar te delen en het is superfijn dat juist hij er regelmatig voor me is en me helpt me los te maken van mijn oude ik, mijn oude gewoontes, schuldgevoelens en overtuigingen. Ik besef me inmiddels dat ik jarenlang zoveel schuldgevoel met me heb meegedragen dat dit mijn lichaam ook geen goed heeft gedaan. Tenslotte had mijn vader geweigerd over te gaan omdat hij mij nog een keer wilde zien en ik ging gewoonweg niet. Ik vertikte het gewoon. En hiermee heb ik zijn lijden alleen maar langer voort laten duren. Ik snap best dat het niet zo werkt, maar dat neemt niet weg dat hij de laatste weken onnoemlijk veel pijn had en niet wilde opgeven. Hij bleef om me vragen.

En niet alleen mijn eigen vader, maar ook de opa en oma van mijn kinderen van hun vaders kant laten zich regelmatig zien. Ook zie en voel ik mijn oude boef Wendy en vuilnisbakkie Cita regelmatig om me heen. Zelfs mijn oude vriend Marcel bezoekt me regelmatig. En de liefde die ik dan van hen allemaal ervaar is bijzonder mooi.

Dank je wel pap, voor je liefde en je steun. Ik hou van je <3

Uitleg bij het boek, Jij bent de Placebo:

Dr. Joe Dispenza heeft een passie voor het onderwijzen van anderen hoe de laatste ontdekkingen toe te passen uit de neurowetenschappen en kwantumfysica om hun brein opnieuw te programmeren, ziekte te genezen en een meer vervuld leven te leiden.

Samenvatting van het boek:

Is het mogelijk om te genezen met enkel je gedachten – zonder medicatie of operatie? De waarheid is dat dit vaker gebeurt dan je misschien zou verwachten. In Jij bent de placebo bespreekt dr. Joe Dispenza talrijke gedocumenteerde casussen van mensen die een hartaandoening, een depressie, reumatoïde artritis en zelfs de ziekte van Parkinson keerden door in een placebo te geloven. Dr. Joe vertelt ook de verhalen van andere mensen die om dezelfde reden juist ziek werden en zelfs zijn overleden, zoals slachtoffers van een voodoo- vloek of van een foutieve medische diagnose van een fatale ziekte. Dr. Joe stelt ook de vraag: Is het mogelijk om mensen de principes van de placebo te leren en, zonder gebruik te maken van een externe remedie, dezelfde innerlijke veranderingen teweeg te brengen in hun gezondheidstoestand en ten slotte in hun leven? Hij bespreekt wetenschappelijk bewijsmateriaal (inclusief hersenscan- weergaven in kleur) van bijzondere genezingen tijdens zijn workshops waarin deelnemers zijn model van persoonlijke transformatie leren op basis van praktische toepassingen van het ‘placebo-effect’. Het boek eindigt met een geleide meditatie om de overtuigingen en percepties te veranderen die je beperken – de eerste stap in genezing. Jij bent de placebo combineert de nieuwste research in neurowetenschap, biologie, psychologie, hypnose, geconditioneerd gedrag en kwantumfysica om de werking van het placebo-effect te ontsluieren … en laat zien hoe het schijnbaar onmogelijke, mogelijk kan worden.

Over de auteur:

Dr. Joe Dispenza heeft een passie voor het onderwijzen van anderen hoe de laatste ontdekkingen toe te passen uit de neurowetenschappen en kwantumfysica om hun brein opnieuw te programmeren, ziekte te genezen en een meer vervuld leven te leiden. Als een van de experts uit de film What the BLEEP Do We (K)now!? geeft dr. Joe workshops en lezingen over de hele wereld. Hij heeft ook een programma ontworpen waarmee hij zijn model van transformatie naar het bedrijfsleven brengt.

De documentaire What the Bleep do we know:

This website uses cookies. By continuing to use this site, you accept our use of cookies.